Podstawa teologiczno-prawna
Kodeks Prawa Kanonicznego (KPK) kanony 849 – 878
Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK) artykuły 1213 – 1284
Czym jest?
Jest pierwszym sakramentem, w którym człowiekowi odpuszczony zostaje grzech pierworodny i wszystkie grzechy uczynkowe, które popełnił. Człowiek staje się dzieckiem Bożym i żyje w łasce uświęcającej. Przez łaskę sakramentu chrztu człowiek zostaje włączony do wspólnoty Kościoła Bożego i otrzymuje dostęp do innych sakramentów.Chrzest jest fundamentem życia chrześcijańskiego, jest konieczny do zbawienia dla tych, którym była głoszona Ewangeliai którzy mieli możliwość proszenia o ten sakrament.
Kto może przystąpić?
Każda osoba zamieszkała na terenie naszej parafii, która jeszcze nie przystąpiła do sakramentu chrztu. Osoby spoza naszej parafii muszą dostarczyć zgodę swojego proboszcza na przystąpienie do sakramentu w naszej parafii. Zasadniczo chrzcimy małe dzieci.
Dorosła osoba nieochrzczona /należy powiadomić Biskupa diecezjalnego w przypadku osoby powyżej 14 roku życia/ musi przejść specjalne przygotowanie zwane katechumenatem przedchrzcielnym i z reguły przyjmuje chrzest z rąk Biskupa diecezjalnego podczas Wigilii Paschalnej w legnickiej katedrze.
Kiedy udzielamy chrztu?
Sakramentu chrztu św. udzielamy w każdą niedzielę roku kościelnego w czasie Mszy Św.
Jeżeli dziecko w niebezpieczeństwie śmierci zostało ochrzczone z wody w szpitalu, należy zgłosić to w Parafii w celu sporządzenia aktu metrykalnego i odprawienia specjalnej ceremonii: obrzędu wprowadzenia do wspólnoty kościoła i obrzędów wyjaśniających tajemnicę chrztu /namaszczenie krzyżmem, nałożenie białej szaty, zapalenie świecy chrzcielnej/
Jak wygląda przygotowanie do sakramentu?
Rodzice dziecka bądź osoba dorosła powinni co najmniej miesiąc wcześniej zgłosić się do kancelarii parafialnej z potrzebnymi dokumentami. W kancelarii odbędzie się rozmowa duszpasterska i ustalona zostanie data udzielenia chrztu i data katechezy przedchrzcielnej.
Potrzebne dokumenty:
- Kserokopia odpisu akt urodzenia dziecka z USC
- wyciąg z aktu ślubu kościelnego rodziców /jeżeli ślub był poza naszą Parafią/
- zaświadczenie z parafii miejsca zamieszkania/nie mylić z zameldowaniem/ dla kandydatów na rodziców chrzestnych o tym, że mogą pełnić tę funkcję
- zaświadczenie od katechety o uczęszczaniu na religię w przypadku kandydata na chrzestnego osoby uczącej się
Kto może być rodzicem chrzestnym?
Zgodnie z wielowiekową tradycją mającą swój początek w instytucji katechumenatu, przyjmujący chrzest powinien mieć, jeśli to możliwe, chrzestnego. Należy wybrać jednego chrzestnego lub jedną chrzestną lub dwoje chrzestnych.
Przez analogię do rodziców naturalnych wolno wybrać tylko dwoje chrzestnych, tzn. chrzestnego (mężczyznę) i chrzestną (kobietę) /łac. unus et una assumantur/, co oznacza, że nie mogą być chrzestnymi dwie kobiety lub dwóch mężczyzn.
Chrzestnym może być tylko człowiek,który:
- nie jest rodzicem dziecka lub małżonkiem osoby dorosłej
- ukończył 16 rok życia
- przyjął ważnie Sakrament Bierzmowania
- jest wierzącym i praktykującym katolikiem /także obrządku wschodniego, np. grekokatolik/, tzn. „prowadzi życie zgodnie z wiarą i odpowiadające funkcji” chrzestnego, w przypadku młodzieży uczącej się przejawem takiej postawy jest uczęszczanie na katechezę szkolną
- nie jest związany żadnymi przeszkodami i karami kościelnymi, czyli może ważnie i godnie przystępować do Sakramentów Świętych, może otrzymać rozgrzeszenie i przyjąć Komunię św., czyli nie może pełnić funkcji chrzestnego np. katolik stanu wolnego żyjący w konkubinacie, także katolik, który zawarł tylko kontrakt cywilny (bez przeszkód do zawarcia małżeństwa kościelnego) lub osoba rozwiedziona cywilnie, która żyje w konkubinacie (mając przeszkodę węzła sakramentalnego do zawarcia małżeństwa kościelnego), publiczny grzesznik, osoba, która wystąpiła z Kościoła, osoba, która podaje się za niewierzącą, niepraktykującą,(zob. kanon 915 KPK).
Sytuacje szczególne:
- Osoba prawosławna (ochrzczona w prawosławiu i praktykująca) może być dopuszczona do funkcji chrzestnego, a chrześcijanie innych wyznań (tam ochrzczeni i praktykujący) do funkcji świadka chrztu, jednak zawsze razem z chrzestnym katolikiem
- Chrzest św. może się odbyć także bez udziału chrzestnego, wówczas zostanie przez proboszcza powołany świadek wydarzenia chrztu, który potwierdzi akt własnym podpisem
Podstawa teologiczno-prawna
Kodeks Prawa Kanonicznego (KPK) kanony 912 -923
Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK) artykuły 1384 – 1401; 1415-1417
Czym jest?
Jest to sakrament Eucharystii, sprawowanej codziennie na ołtarzach całego świata, do którego dzieci zostają uroczyście dopuszczone po raz pierwszy. Każda Msza św. jest uobecnieniem Ofiary Jezusa Chrystusa, który na Ołtarzu krzyża złożył się w doskonałej ofierze za nasze grzechy.
Kto może przystąpić?
Do Pierwszej komunii św. przystępują, na prośbę rodziców, dzieci zamieszkałe na terenie naszej Parafii. Dzieci spoza naszej Parafii muszą mieć pisemną zgodę na przystąpienie i przygotowanie do tej uroczystości w naszej Parafii od Proboszcza miejsca zamieszkania.
Dzieci najpierw przystępują do Pierwszej Spowiedzi Świętej, aby być w stanie łaski uświęcającej.
Do Komunii św. można przystąpić w sposób ważny i godziwy w stanie łaski uświęcającej, tzn. po wyznaniu wszystkich grzechów ciężkich i uzyskaniu rozgrzeszenia.
Nie mogą do komunii św. przystępować osoby:
- Które są nieochrzczone
- innych wyznań chrześcijańskich poza określonymi wyjątkowymi sytuacjami
- Które pozostają w karach kościelnych, np. za wystąpienie z kościoła formalnym aktem, notoryczni apostaci
- Które z uporem trwają w jawnym grzechu ciężkim, np. katolicy stanu wolnego żyjący w konkubinacie, także katolicy, którzy zawarli tylko kontrakt cywilny (bez przeszkód do zawarcia małżeństwa kościelnego) lub osoby rozwiedzione cywilnie, które żyją w konkubinacie (mają przeszkodę węzła sakramentalnego do zawarcia małżeństwa kościelnego)
Kiedy udzielamy?
Kodeks Prawa Kanonicznego mówi o osiągnięciu przez dzieci wieku używania rozumu, tzn. skończony siódmy rok życia. W warunkach Kościoła w Polsce uroczystość Pierwszej Komunii Św. przypada na okres 3 klasy szkoły podstawowej.
Termin stały Pierwszej Komunii Św. w naszej Parafii to druga niedziela maja.
Termin stały Rocznicy Komunii Św. w naszej Parafii to Uroczystość Najśw. Ciała i Krwi Chrystusa – Boże Ciało.
Jak wygląda przygotowanie do sakramentu?
Na przygotowanie składają się regularny udział w niedzielnej i świątecznej Eucharystii i okresowych nabożeństwach. Wymaganiem jest katecheza szkolna i parafialna (spotkania formacyjne dla rodziców i dzieci z proboszczem).
Potrzebne dokumenty:
- świadectwo chrztu
- zaświadczenie o katechizacji szkolnej podpisane przez katechetę
- deklaracja rodziców
Podstawa teologiczno-prawna
Kodeks Prawa Kanonicznego (KPK) kanony 879 – 896
Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK) artykuły 1285 –1321
Czym jest?
Bierzmowanie przynosi zatem wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej. Jest to sakrament, w którym Duch Święty umacnia człowieka udzielając mu siedmiorakich darów mających pomóc człowiekowi w mężnym wyznawaniu swojej wiary i postępowaniu według jej zasad. Ten sakrament dojrzałości chrześcijańskiej jeszcze ściślej jednoczy nas z Chrystusem i udoskonala naszą więź z Kościołem. To sakrament głębszego zaangażowania się w życie Kościoła.
Kto może przystąpić?
Każda osoba zamieszkała na terenie naszej Parafii, która jeszcze nie przystąpiła do sakramentu bierzmowania. Warunkiem przystąpienia do tego sakramentu jest odpowiednie przygotowanie prowadzone w naszej Parafii. Osoby spoza naszej Parafii muszą dostarczyć zgodę swojego proboszcza na przystąpienie i przygotowanie do tego sakramentu w naszej Parafii.
Kto i kiedy udziela?
Sakrament bierzmowania udzielany jest przez Biskupa lub prezbitera przez niego wyznaczonego. Termin bierzmowania ustalany jest przez proboszcza z Biskupem i podawany kandydatom odpowiednio wcześniej.
Wierni są obowiązani przyjąć ten sakrament w odpowiednim czasie, tzn. najlepiej w wieku katechizacji szkolnej, ponieważ wówczas jest prowadzone specjalne przygotowanie. Zaleca się, aby kandydaci do sakramentu małżeństwa przyjęli ten sakrament przed zawarciem małżeństwa (zob. kanon 1065 KPK).
Jak wygląda przygotowanie do sakramentu?
Zgodnie ze „wskazaniami KEP dot. Przygotowania do sakramentu bierzmowania” okres przygotowania trwa 3 lata i obejmuje czas ostatnich klas szkoły podstawowej. Na przygotowanie składają się regularny udział w niedzielnej i świątecznej Eucharystii oraz okresowych nabożeństwach. Wymaganiem jest udział kandydata w katechezie szkolnej i parafialnej (w spotkaniach z proboszczem). Każdy rok przygotowania, trwający od września do czerwca, jest traktowany indywidualnie i ma swoją dynamikę. W ostatnim roku przygotowanie ma charakter bezpośredni.
Osoby dorosłe, które nie przystąpiły do sakramentu bierzmowania mają przygotowanie indywidualne, plan tego przygotowania ustalony zostanie z księdzem proboszczem w kancelarii parafialnej.
Potrzebne dokumenty:
- świadectwo chrztu (jeśli chrzest odbył się poza naszą Parafią)
- zaświadczenie o katechizacji szkolnej podpisane przez katechetę
- deklaracja kandydata z podpisem rodzica
- zaświadczenie z parafii miejsca zamieszkania świadka bierzmowania o praktykowaniu wiary (wymagania jak dla chrzestnego)
- zaleca się pozostawienie imienia chrzcielnego, ale można również wybrać sobie nowe imię z bierzmowania, o ile będzie związane z katolickim patronem (kandydat musi znać życiorys świętego)
Kto może być świadkiem bierzmowania?
Zaleca się, aby świadkiem bierzmowania był jeden z rodziców chrzestnych. W sytuacji gdy rodzic chrzestny nie może podjąć obowiązków świadka bierzmowania, może nim zostać każda osoba, która spełnia następujące warunki (takie jak w przypadku chrzestnego):
- ukończył 16 rok życia
- przyjął ważnie Sakrament Bierzmowania
- jest wierzącym i praktykującym katolikiem /także obrządku wschodniego, np. grekokatolik/, tzn. „prowadzi życie zgodnie z wiarą i odpowiadające funkcji” chrzestnego, w przypadku młodzieży uczącej się przejawem takiej postawy jest uczęszczanie na katechezę szkolną
- nie jest związany żadnymi przeszkodami i karami kościelnymi, czyli może ważnie i godnie przystępować do Sakramentów Świętych, może otrzymać rozgrzeszenie i przyjąć Komunię św., czyli nie może pełnić funkcji chrzestnego np. katolik stanu wolnego żyjący w konkubinacie, także katolik, który zawarł tylko kontrakt cywilny (bez przeszkód do zawarcia małżeństwa kościelnego) lub osoba rozwiedziona cywilnie, która żyje w konkubinacie (mając przeszkodę węzła sakramentalnego do zawarcia małżeństwa kościelnego), publiczny grzesznik, osoba, która wystąpiła z Kościoła, osoba, która podaje się za niewierzącą, niepraktykującą,(zob. kanon 915 KPK).
- w razie braku odpowiedniego świadka sam rodzic może przedstawić swoje dziecko do sakramentu
Podstawa teologiczno-prawna
Kodeks Prawa Kanonicznego (KPK) kanony 1055 – 1165
Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK) artykuły 1601 – 1666
Dekret ogólny Konferencji Episkopatu Polski o przeprowadzaniu rozmów kanoniczno-duszpasterskich z narzeczonymi przed zawarciem małżeństwa kanonicznego
Czym jest?
Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta stanowią między sobą wewnętrzną wspólnotę życia i miłości, powstało z woli Stwórcy, który wyposażył je we własne prawa. Z natury jest ono nastawione na dobro współmałżonków, a także na zrodzenie i wychowanie potomstwa. Małżeństwo między dwojgiem ochrzczonych zostało podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu.
Sakrament małżeństwa jest znakiem związku Chrystusa i Kościoła. Udziela on małżonkom łaski miłowania się wzajemnie tą miłością, jaką Chrystus umiłował Kościół. Łaska sakramentu udoskonala zatem ludzką miłość małżonków, umacnia ich nierozerwalną jedność i uświęca ich na drodze do życia wiecznego.
Kto może przystąpić?
Mężczyzna i kobieta stanu wolnego, ochrzczeni, bierzmowani w Kościele katolickim, bez przeszkód kanonicznych do zawarcia tego sakramentu.
W przypadku zamiaru zawarcia małżeństwa z osobą innego wyznania chrześcijańskiego konieczne jest zezwolenie kompetentnej władzy kościelnej, a w przypadku dotyczącego małżeństwa z osobą nieochrzczoną konieczna jest dyspensa od przeszkody różnicy religii.
Kiedy i gdzie udzielamy?
Sakramentu Małżeństwa zasadniczo udziela się w Kościele parafialnym w soboty roku liturgicznego (poza Wielkim Postem, co jest związane nie z samą ceremonią, lecz z zakazem organizowania przyjęcia weselnego w okresie pokutnym, bez zabaw).
Wymagana jest do ważności delegacja od proboszcza miejsca dla zaproszonego duchownego.
Jak wygląda przygotowanie do sakramentu?
Narzeczeni w celu zawarcia sakramentalnego małżeństwa zgłaszają swoją wolę przychodząc do Kancelarii parafialnej nie później niż 3 miesiące przed planowanym terminem ślubu. (termin powinien zostać ustalony z wyprzedzeniem ok. roku). Narzeczeni zgłaszają się do parafii miejsca zamieszkania jednego z nich. Sami dokonują wyboru. Proszę nie mylić zamieszkania z zameldowaniem czy z „przynależnością” do parafii rodzinnej, z której się pochodzi, w której w młodości przyjmowało się sakramenty.
Zamieszkanie stałe – z zamiarem zostania na stałe, jeśli nic nie odwoła lub nabywa się po pełnych 5 latach pobytu /Kan. 102 KPK § 1/
Zamieszkanie tymczasowe – z zamiarem zostania przynajmniej na 3 miesiące lub nabywa się po 3 miesiącach faktycznego pobytu /Kan. 102 KPK § 2/
W przypadku narzeczonych do zawarcia ślubu w Parafii wystarczy miesiąc faktycznego pobytu /Kan. 1115 KPK/.
Osoby, które chcą zawrzeć małżeństwo poza terenem Parafii jednego z narzeczonych potrzebują licencji lub pisemnego zezwolenia danego proboszcza na przeprowadzenie rozmów kanoniczych, spisanie protokołu przedmałżeńskiego i asystowanie przy małżeństwie w innej wybranej parafii. I odwrotnie osoby, które chcą zawrzeć małżeństwo na terenie naszej Parafii potrzebują takich samych dokumentów od proboszcza swojego miejsca zamieszkania.
W przypadku narzeczonych mieszkających poza Polską należy licencję zagraniczną przesłać przez tamtejszą Kurię do Legnickiej Kurii Biskupiej.
Potrzebne dokumenty:
- W przypadku osób nie mieszkających w Parafii wymagana jest licencja od proboszcza lub zezwolenie na spisanie protokołu przedmałżeńskiego i asystowanie przy małżeństwie poza Parafią
- dokumenty tożsamości (dowód osobisty, paszport)
- pełne świadectwa chrztu, należy wyraźnie zaznaczyć, że jest to metryka do ślubu (ważne 6 miesięcy od daty wystawienia)
- świadectwa bierzmowania (jeśli nie ma informacji o bierzmowaniu w świadectwie chrztu)
- świadectwa ukończenia katechizacji szkolnej
- świadectwa ukończenia nauk przedmałżeńskich oraz zaświadczenie z poradni rodzinnej.
- przy ślubie konkordatowym trzy egzemplarze zaświadczeń z Urzędu Stanu Cywilnego (ważne 6 miesięcy od daty wystawienia) lub odpis skrócony aktu małżeństwa cywilnego wydany przez USC
- dane personalne świadków (imię, nazwisko i adres).
- w przypadku osób owdowiałych, należy przedstawić świadectwo zgonu współmałżonka
Podstawa teologiczno-prawna
Kodeks Prawa Kanonicznego (KPK) kanony 998 – 1007
Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK) artykuły 1499-1532
Czym jest?
Kościół przez sakramentu namaszczenia powierza chorych Chrystusowi cierpiącemu i uwielbionemu, ażeby ich podtrzymywał i zbawił. Jest to,co do istoty, sakrament namaszczenia chorych, a nie „ostatnie namaszczenie” już konających. Materią sakramentu jest namaszczenie olejem chorych czoła i rąk chorego, z towarzyszącą formą – modlitwą o specjalną łaskę płynącą z tego sakramentu. Wsparcie Chrystusa ma prowadzić chorego do uzdrowienia duszy, a także do uzdrowienia ciała, jeśli taka jest wola Boża.
Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące:
- zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła;
- umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości;
- przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty;
- powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;
- przygotowanie na przejście do życia wiecznego.
Kto może przystąpić?
Każda osoba, która po skończeniu 7 roku życia (tzn. osiągnęła używanie rozumu) zachorowała, której stan zdrowia pogorszył się, bądź grozi jej niebezpieczeństwo śmierci wynikające z nagłej choroby, poważnej operacji, wypadku lub podeszłego wieku.
Należy zapytać chorego o zgodę na udzielenie sakramentu i uzyskać ją przynajmniej pośrednio – tzn. rodzinie wiadomo, że chory życzyłby sobie udzielenia sakramentu w momencie wypadku, nagłego pogorszenia zdrowia, nawet utraty świadomości. Należy jednak unikać sytuacji udzielania „na siłę”, wbrew woli, sakramentu namaszczenia chorych osobom niewierzącym, niepraktykującym, które mając świadomość nie życzyłyby sobie tego.
Kiedy udzielamy namaszczenia?
Zawsze, gdy jest taka potrzeba. Sakrament chorych chrześcijanin może przyjmować, ile razy życie zagrożone jest ciężką chorobą, przed operacją, poważnym zabiegiem medycznym; również wtedy, gdy nastąpiło nasilenie lub nawrót choroby. Sakrament namaszczenia mogą również przyjmować co pewien czas osoby w podeszłym wieku. Nie należy czekać na moment agonii, lecz pomóc, aby chory świadomie, dobrowolnie poprosił o ten sakrament i skorzystał ze spowiedzi, namaszczenia i komunii św.
Możliwość przyjęcia sakramentu namaszczenia chorych istnieje w naszej Parafii w pierwsze piątki miesiąca oraz przed świętami Narodzenia Pańskiego i Wielkanocy, kiedy proboszcz odwiedza chorych w domach z posługą sakramentalną. Specjalnym dniem udzielenia sakramentu namaszczenia chorych w kościele parafialnym jest Światowy Dzień Chorych – Wspomnienie NMP z Lourdes (11 lutego).
W nagłych przypadkach pogorszenia zdrowia wskazane jest, aby zgłosić osobiście lub telefonicznie potrzebę natychmiastowego odwiedzenia chorego z posługą sakramentalną namaszczenia chorych i wiatyku (komunii św.).
Jak wygląda przygotowanie do sakramentu?
W sytuacji pogorszenia zdrowia lub niebezpieczeństwa śmierci spowodowanego chorobą należy wezwać kapłana. Osoby które pragną być odwiedzane przez kapłana w każdy pierwszy piątek miesiąca powinny zgłosić taką chęć. Można to uczynić telefonicznie, w kancelarii parafialnej lub po każdej Mszy św.
Warunkiem przyjęcia sakramentu namaszczenia chorych jest przystąpienie do spowiedzi i uzyskanie stanu łaski uświęcającej. W przypadku ograniczonej świadomości chorego lub problemów z komunikacją sakrament namaszczenia chorych pełni również funkcję darowania grzechów (rozgrzeszenia udziela się warunkowo na zasadzie „jeśli mnie słyszysz, jeśli żałujesz za grzechy”).W wątpliwości czy osoba jeszcze żyje należy udzielić namaszczenia chorych.
Przygotowanie mieszkania:
Przed przyjściem kapłana należy przygotować stolik przykryty białym obrusem, na którym stawia się zapalone świece, krzyż. Na tak przygotowanym stoliku kładzie kapłan Najświętszy Sakrament oraz naczynie z poświęconym olejem.
Rodzina chorego powinna towarzyszyć mu podczas przyjmowania sakramentu i wspólnej modlitwy.
Podstawa teologiczno-prawna
Kodeks Prawa Kanonicznego (KPK) kanony 959 – 991
Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK) artykuły 1422 – 1498
Czym jest?
Sakrament Pokuty i Pojednania to sakrament odpuszczenia wszystkich grzechów popełnionych przez człowieka przez wyznanie ich kapłanowi w spowiedzi świętej. Owocem sakramentu pokuty i pojednania jest odpuszczenie grzechów, pojednanie z Bogiem i Kościołem.
Kto może przystąpić?
Do spowiedzi po raz pierwszy przystępują dzieci mające używanie rozumu /skończony 7 rok życia/, przed przyjęciem I Komunii św.
Każda osoba, która popełniła grzech ciężki, czyli świadomie i dobrowolnie przekroczyła Boże przykazanie. Zaleca się również wyznawanie grzechów powszednich. Prawo kościelne nakazuje, aby każdy katolik, przynajmniej raz w roku w okresie wielkanocnym, przystąpił do tego sakramentu.
Kiedy można przystąpić do tego sakramentu?
Zasadniczo przed każdą Mszą św. W naszej Parafii doskonała okazją jest czas adoracji Najśw. Sakramentu przed Mszą w dni powszednie.
W ramach rekolekcji parafialnych (adwentowych lub wielkopostnych) w dniu i godzinie wyznaczonej przez ks. Proboszcza i ogłoszonej odpowiednio wcześniej.
Jak wygląda przygotowanie do sakramentu?
Przygotowując się do spowiedzi świętej należy zrobić rachunek sumienia, żałować za popełnione grzechy i mocno postanowić poprawę. W konfesjonale należy wyznać wszystkie grzechy, bezwzględnie te ciężkie (ich liczbę, materię grzechu i okoliczności popełnienia), celowe zatajenie jakiegokolwiek grzechu czyni ten sakrament nieważnym i tym, samym świętokradzkim.